BEKKENBODEMSPIEREN

BEKKENBODEMSPIEREN

Één keer zwanger zijn is één ding, maar twee keer zwanger zijn heeft een serieuze impact op je lichaam. Na mijn eerste zwangerschap herstelde ik vrij snel: ik was snel weer op mijn gewicht en had na een paar maanden al geen rug)klachten meer. Ook geen striemen of dergelijke. Ikke blij! 

Het was dan ook tegen mijn verwachtingen in dat ik na mijn tweede bevalling heel wat meer tijd nodig had om terug "de oude" te worden. Die kilo's (ik was nu 10kg bij) verdwenen pas na een aantal maanden door deze keer wel op mijn eten te letten en te sporten. Mijn rugklachten duurden even lang maar man o man waar waren mijn bekkenbodemspieren plots naartoe? Niezen, lopen, springen, onverwachte schokken, ... en het was miserie! Ik ben na beide bevallingen naar een kinesist voor postnatale oefeningen geweest, maar blijkbaar was dat niet voldoende. Ik heb dan extra beurten gekregen van de huisarts en dagdagelijks had ik er niet echt nog last van. Opgelost dacht ik, spieren getraind en klaar is kees, toch?

Verkeerd gedacht. Toen ik begon met groepslessen (body attack en body combat) merkte ik dat het totaal nog niet opgelost was! Ik ga dus sporten met een maandverband, maar dat kan toch niet de bedoeling zijn! Ik ben dan terug naar de gynaecoloog gegaan en die heeft mij terug naar de kinesist gestuurd, iemand gespecialiseerd in bekkenbodemspieren. Als dat niet helpt, wordt het een operatie. Maar ik voel me veel te jong daarvoor, ik ben nog maar begin de 30, zo een operatie hoor je toch vooral bij oudere dames? Ik kom hier verder nog op terug.

De eerste lessen bij die kinesist hebben we mijn spieren "wakker gemaakt". Dmv een sonde die elektrische prikkels geeft aan je spieren (klinkt erger dan het is hoor!) tracht men die terug te activeren. Thuis moet ik dan dmv kegeltjes met gewicht in mijn spieren trainen. Ik wil er uiteraard alles aan doen om een operatie te vermijden. Met die sonde kan ze ook meten hoe "sterk" jouw spieren zijn, en het gekke is dat dat bij mij best lijkt mee te vallen. Dat gaf me hoop, maar nu 6 sessies later is het helaas nog niet beter. Als jullie willen, hou ik jullie verder op de hoogte van mijn "progressie".

Ik schrijf dit vooral omdat er blijkbaar heel veel generatiegenoten zijn die met dit probleem zitten. Volgens mijn kinesist en gynaecologe ben ik lang niet de enige. Ik ben er dan voorzichtig over beginnen praten in mijn omgeving en inderdaad, er zijn er nog veel die dit hebben. Maar er rust zo een taboe op, en dit wil ik een beetje proberen te doorbreken. Het is zeker niet abnormaal en het is te verhelpen, dus zoek zeker hulp als je er mee zit!

Durft er nog iemand zijn verhaal te doen? Of iemand tips?