Geboorteverhaal

Het is gebeurd, de bubble is gesprongen, de baby is eruit, de buik is weg (of toch grotendeels...)! Momenteel zijn we al volop aan het genieten van onze prachtige dochter. En het is allemaal heel vlot verlopen!

 

Maar omdat je een ervaring steeds spiegelt aan een eerdere ervaring, zal ik kort schetsen hoe mijn eerste bevalling, nu drie jaar geleden, is verlopen. Ik ben toen op spoed binnengegaan, en er werd het hellp-syndroom vastgesteld. Ik had om de 5 minuten weeën, maar het ging niet vooruit. Omdat ikzelf gevaar liep (meer info over het hellp-syndroom vind je hier), werd de bevalling ingeleid. Ik was 39 weken ver, dus dat was geen probleem. Ik wou geen epidurale, maar was zo gespannen dat ik maar geen opening kreeg. Mijn weeën werden steeds pijnlijker en bij elke wee ging de hartslag van de baby erg omlaag. Heel vies allemaal! De gynaecoloog werd een paar keer opgeroepen en de vroedvrouwen fluisterden (te hard) dat het wel spoedkeizersnee zou worden. Uiteindelijk hebben ze mijn weeën terug afgeremd. Dertig uren later (!) was ik op en vroeg ik om een epidurale. En toen ging het snel, twee uren later werd onze zoon geboren! De kinderarts moest erbij zijn om de baby direct na te kijken, en alles was in orde! Maar wat ik hieruit geleerd heb, was dat ik bij een volgende bevalling zeker epidurale zou vragen.

 

Je kan je dus wel voorstellen dat de angst er dik inzat, niet zozeer voor de pijn, want dat ben je echt snel vergeten, maar voor wat er allemaal kan mislopen met de baby zelf... Maar deze keer ging alles heel vlot! Terug op 39 weken, maar geheel spontaan, zijn mijn weeën begonnen, op de nationale stakingsdag dan nog wel. Omdat het geen school was, zat ik met onze zoon alleen thuis. Ik heb dan mijn man gebeld, maar omdat ik in het weekend al eens weeën had die toen vanzelf opgehouden zijn, wou die nog even afwachten. Mijn mama is dan gekomen om zich met onze zoon bezig te houden, en een paar uur later heb ik terug naar mijn man gebeld dat het deze keer serieus was. Ik was echt vergeten dat die weeën best pijnlijk waren... Toen mijn man thuiskwam, zijn we direct naar het ziekenhuis gegaan en nog geen 3 uur later was onze dochter geboren, gezond en wel!

 

En zo zitten wij nu thuis, met ons vieren. Dat is even wennen, al gaat alles nu veel vlotter dan bij het eerste, je kent het allemaal al en je hebt de oudste nog om je aandacht af te leiden van het eventuele gepieker. Juist nog dat slaapgebrek, dat is even doorbijten...